کلینی در کتاب گرانسنگ کافی (یکی از چهار کتاب حدیثی مهم تشیع) نوشته است: سلیمان‌بن ‌جعفر جعفری گوید، به همراه امام رضا(ع) به دنبال انجام کاری بودم. پس (از انجام کار) خواستم به منزل برگردم، حضرت فرمود: «از این تصمیم منصرف شو، با من باش و امشب را نزد من بمان.» با ایشان رفتم.

هنگام غروب آفتاب بود که حضرت وارد خانه شد و دید که غلامانش مشغول ساختن اتاقکهایی از گل برای نگهداری علوفه چهارپایان و چیزهای دیگر هستند. در این هنگام چشم حضرت به کارگر سیاهی افتاد که از غلامان حضرت نبود. فرمود: «این مرد که با شماست، چه می‌کند؟» گفتند: «کمکمان می‌کند و (در برابر آن) چیزی به او می‌دهیم.» فرمود: «آیا اجرتش را با او طی کرده‌اید؟» گفتند: «نه. او به هرچه عطایش کنیم، رضایت می‌دهد.»

حضرت ناراحت شد. گفتم: «فدایت شوم، چرا خود را ناراحت می‌کنید؟» فرمود: «من بارها اینها را از چنین کاری نهی کرده‌ام (و دستور داده‌ام) کسی را به کاری وادار نکنند، جز آنکه اجرتش را طی کنند. بدان که هر کس برایتان کاری انجام داد بدون آنکه اجرتش را طی کنید بعداً اگر سه برابر اجرتش را هم به او بدهید تصور می‌کند که کم داده‌اید! اما اگر با او طی کنید، سپس همان اجرت را به او بدهید از شما بابت ادای اجرت تشکر خواهد کرد و در این صورت اگر به اندازه دانه (گندمی) به او اضافه بدهید، آن ‌را از سوی شما می‌داند (و با دیده تشکر به شما نگاه می‌کند) و معتقد است که شما به او اضافه داده‌اید.»